[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. I wie pan, cojeszcze sobie powiedziałem?- Proszę mówić dalej, panie McLean.- No więc, monsieur Musette, powiedziałem sobie: Skoro mój syn wybrał celestynówjako drogę do zbawienia, to chyba coś w tym jest.Może to ja byłem ślepy.Może jednaknaprawdę coś w tym jest. No bo co ja zobaczyłem? Rzeczy, które mnie zaszokowały, przyznaję.Ale również nowe spojrzenie na Nowy Testament, to pewne.Nowy sposób przyjmowaniakomunii, ciała i krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa.- O czym pan mówi, panie McLean? - przerwał monsieur Musette z wyraznymzniecierpliwieniem.- Mówię panu, monsieur Musette, że zostałem nawrócony.Mówię panu, że doznałemobjawienia.Ta droga jest jedyną drogą i nie chcę, żeby mój syn poszedł do nieba beze mnie.Chcę pójść razem z nim.Niech to szlag, monsieur Musette, chcę do was wstąpić.Monsieur Musette milczał przez chwilę, która ciągnęła się w nieskończoność.Wreszciejednak powiedział:- Trudno mi w to uwierzyć, panie McLean.Przez cały czas, odkąd pana poznałem,okazywał pan wrogość.Skłonny jestem podejrzewać, że pan udaje ten nagły entuzjazm dlacelestynów, żeby uzyskać dostęp do syna.- Monsieur Musette, mój syn samodzielnie podejmuje decyzje.Jeśli pragnie poświęcić życie dla celestynów, nie mam nic przeciwko temu.- Teraz inaczej pan śpiewa, panie McLean.- Na tym polega nawrócenie religijne, monsieur Musette.Nagle doznałem objawienia.Tak samo jak Szaweł.Nastąpiła kolejna długa przerwa, a potem monsieur Musette powiedział:- Niech pan zaczeka.Wyślę strażnika, żeby otworzył bramę.Ale proszę pamiętać, żeobiecał pan zachowywać się przyzwoicie.Przyzwoicie, pomyślał Charlie z goryczą.Mówicie o przyzwoitości po zaszlachtowaniupani Kemp?Domofon szczęknął i Charlie został sam na wietrze.Suche liście na drzewach szeleściłyjak głosy plotkujących duchów.Powietrze pachniało dymem, jesienią i smutkiem.Wreszcie czarny chrysler wyłonił się zza krzaków.Chudy chłopak z krótko przyciętymiwłosami, w wygniecionym garniturze, wysiadł z samochodu i otworzył bramę.- Panie McLean - powiedział nosowym głosem - niech pan powoli podjedzie przed dom.Będę jechał za panem.I, proszę, nie szybciej niż dziesięć mil na godzinę.W żółwim tempie wjechali na żwirowany placyk przed Le Reposoir .Robyn zezdumieniem spoglądała na dom.- Wiesz co, ja wcale nie wiedziałam o tym miejscu, a przecież tutaj wyrosłam.Monsieur Musette czekał na nich w wejściu.- Teraz najważniejsza jest szybkość - oświadczył Charlie.- Idziemy prosto do niego,odpychamy go i biegniemy na górę, do korytarza, gdzie mieszkają wszyscy nowi wyznawcy.Wiem, w którym pokoju trzymają Martina.Wchodzimy do środka na siłę, bierzemy go podpachy i wyprowadzamy.Bob, ty łapiesz za lewe ramię, ja za prawe.W ten sposób będę miałwolną prawą rękę, żeby trzymać broń.- Chyba wiesz, że Musette od razu mnie rozpozna - ostrzegł Bob.- Tylko spokojnie.Szybkość i zaskoczenie, tego potrzebujemy.Robyn, jak tylkowejdziemy, zawracaj i przygotuj się do ucieczki.- Jestem przerażona - wyznała Robyn.Charlie ścisnął ją za rękę.- Wszystko pójdzie jak po maśle, jeśli tylko nerwy nas nie zawiodą.- Jak po maśle, akurat.- Na razie udało się - odparł Charlie.- Dostaliśmy się tutaj, prawda? I nie zamknęli za nami bramy.Tego najbardziej się bałem.Chudy chłopak podszedł i zastukał w okno.- Proszę za mną.Charlie popatrzył z napięciem na Robyn, a potem na Boba.Uspokajał ich tak gorliwie, żenie zdawał sobie sprawy, jak bardzo sam jest zdenerwowany.Pomachał ręką chłopakowi iwysiadł z samochodu.Bob szedł tuż za nim z opuszczoną głową, żeby Musette nie rozpoznał goza wcześnie.Monsieur Musette wyciągnął rękę.Charlie wszedł na schody.Miał wrażenie, że sercewyskakuje mu z piersi.Oddychał płytko i urywanie.W wewnętrznej kieszeni marynarki czułciężar czterdziestkipiątki i był pewien, że Musette zauważył wybrzuszenie materiału.- No, panie McLean - przywitał go monsieur Musette z krzywym uśmiechem.- Chybamogę pogratulować panu nawrócenia.Mózg Charliego przeskoczył na najwyższe obroty.Lewe ramię zatoczyło łuk i trafiłoMusette'a z boku.Charlie poczuł, jak obojczyk Musette'a zgrzytnął od uderzenia.Potem pędziłprzez hali z Bobem depczącym mu po piętach.Dobiegając do schodów usłyszał, że Musettekrzyczy:- Harold! Harold! Zamknij drzwi na górze!Charlie odwrócił się i wyszarpnął czterdziestkępiątkę spod marynarki, rozdzierającpodszewkę.Wymierzył prosto w Musette'a i wrzasnął:- Spróbuj mnie powstrzymać, to rozwalę ci łeb!- Nic z tego, panie McLean! - odkrzyknął Musette.- To panu nie ujdzie bezkarnie! Niedostanie pan Martina, chyba że pan pozabija nas wszystkich!- Pozabijam, jeśli będzie trzeba - odparł Charlie.- Chodz, Bob!Razem wspięli się na schody, ale kiedy dotarli do drzwi prowadzących na korytarz, gdzietrzymano nowych wyznawców, przekonali się, że drzwi są zamknięte na klucz.Charlie szarpnąłza klamkę, ale drzwi były z mocnej stali i nawet nie drgnęły.- Co teraz zrobisz? - zapytał Bob.- Musette - odparł gwałtownie Charlie.Zbiegł po schodach, ale Musette zniknął.Charliewybiegł na dwór.Przed domem nie było nikogo oprócz Robyn czekającej w samochodzie.- Pozamykali wszystko i zostawili nas na lodzie - stwierdził Bob.- Od tyłu - rzucił Charlie. Obiegli dom i znalezli drzwi od ogrodu, którymi Charlie już raz wchodził.Te drzwirównież były zamknięte na klucz.Charlie wycelował w zamek, ale Bob powiedział:- Daj sobie spokój, tylko na filmach tak robią.Pewnie dostałbyś rykoszetem prostomiędzy oczy.- Więc jak wejdziemy, do ciężkiej cholery? - ryknął Charlie.Wrócił biegiem do frontowych drzwi i wpadł do wnętrza domu.Sprawdził drzwi na dole,ale również były zamknięte.Solidny dąb, zamek z pięcioma zapadkami.Kopnął w drzwi.Anidrgnęły [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
. I wie pan, cojeszcze sobie powiedziałem?- Proszę mówić dalej, panie McLean.- No więc, monsieur Musette, powiedziałem sobie: Skoro mój syn wybrał celestynówjako drogę do zbawienia, to chyba coś w tym jest.Może to ja byłem ślepy.Może jednaknaprawdę coś w tym jest. No bo co ja zobaczyłem? Rzeczy, które mnie zaszokowały, przyznaję.Ale również nowe spojrzenie na Nowy Testament, to pewne.Nowy sposób przyjmowaniakomunii, ciała i krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa.- O czym pan mówi, panie McLean? - przerwał monsieur Musette z wyraznymzniecierpliwieniem.- Mówię panu, monsieur Musette, że zostałem nawrócony.Mówię panu, że doznałemobjawienia.Ta droga jest jedyną drogą i nie chcę, żeby mój syn poszedł do nieba beze mnie.Chcę pójść razem z nim.Niech to szlag, monsieur Musette, chcę do was wstąpić.Monsieur Musette milczał przez chwilę, która ciągnęła się w nieskończoność.Wreszciejednak powiedział:- Trudno mi w to uwierzyć, panie McLean.Przez cały czas, odkąd pana poznałem,okazywał pan wrogość.Skłonny jestem podejrzewać, że pan udaje ten nagły entuzjazm dlacelestynów, żeby uzyskać dostęp do syna.- Monsieur Musette, mój syn samodzielnie podejmuje decyzje.Jeśli pragnie poświęcić życie dla celestynów, nie mam nic przeciwko temu.- Teraz inaczej pan śpiewa, panie McLean.- Na tym polega nawrócenie religijne, monsieur Musette.Nagle doznałem objawienia.Tak samo jak Szaweł.Nastąpiła kolejna długa przerwa, a potem monsieur Musette powiedział:- Niech pan zaczeka.Wyślę strażnika, żeby otworzył bramę.Ale proszę pamiętać, żeobiecał pan zachowywać się przyzwoicie.Przyzwoicie, pomyślał Charlie z goryczą.Mówicie o przyzwoitości po zaszlachtowaniupani Kemp?Domofon szczęknął i Charlie został sam na wietrze.Suche liście na drzewach szeleściłyjak głosy plotkujących duchów.Powietrze pachniało dymem, jesienią i smutkiem.Wreszcie czarny chrysler wyłonił się zza krzaków.Chudy chłopak z krótko przyciętymiwłosami, w wygniecionym garniturze, wysiadł z samochodu i otworzył bramę.- Panie McLean - powiedział nosowym głosem - niech pan powoli podjedzie przed dom.Będę jechał za panem.I, proszę, nie szybciej niż dziesięć mil na godzinę.W żółwim tempie wjechali na żwirowany placyk przed Le Reposoir .Robyn zezdumieniem spoglądała na dom.- Wiesz co, ja wcale nie wiedziałam o tym miejscu, a przecież tutaj wyrosłam.Monsieur Musette czekał na nich w wejściu.- Teraz najważniejsza jest szybkość - oświadczył Charlie.- Idziemy prosto do niego,odpychamy go i biegniemy na górę, do korytarza, gdzie mieszkają wszyscy nowi wyznawcy.Wiem, w którym pokoju trzymają Martina.Wchodzimy do środka na siłę, bierzemy go podpachy i wyprowadzamy.Bob, ty łapiesz za lewe ramię, ja za prawe.W ten sposób będę miałwolną prawą rękę, żeby trzymać broń.- Chyba wiesz, że Musette od razu mnie rozpozna - ostrzegł Bob.- Tylko spokojnie.Szybkość i zaskoczenie, tego potrzebujemy.Robyn, jak tylkowejdziemy, zawracaj i przygotuj się do ucieczki.- Jestem przerażona - wyznała Robyn.Charlie ścisnął ją za rękę.- Wszystko pójdzie jak po maśle, jeśli tylko nerwy nas nie zawiodą.- Jak po maśle, akurat.- Na razie udało się - odparł Charlie.- Dostaliśmy się tutaj, prawda? I nie zamknęli za nami bramy.Tego najbardziej się bałem.Chudy chłopak podszedł i zastukał w okno.- Proszę za mną.Charlie popatrzył z napięciem na Robyn, a potem na Boba.Uspokajał ich tak gorliwie, żenie zdawał sobie sprawy, jak bardzo sam jest zdenerwowany.Pomachał ręką chłopakowi iwysiadł z samochodu.Bob szedł tuż za nim z opuszczoną głową, żeby Musette nie rozpoznał goza wcześnie.Monsieur Musette wyciągnął rękę.Charlie wszedł na schody.Miał wrażenie, że sercewyskakuje mu z piersi.Oddychał płytko i urywanie.W wewnętrznej kieszeni marynarki czułciężar czterdziestkipiątki i był pewien, że Musette zauważył wybrzuszenie materiału.- No, panie McLean - przywitał go monsieur Musette z krzywym uśmiechem.- Chybamogę pogratulować panu nawrócenia.Mózg Charliego przeskoczył na najwyższe obroty.Lewe ramię zatoczyło łuk i trafiłoMusette'a z boku.Charlie poczuł, jak obojczyk Musette'a zgrzytnął od uderzenia.Potem pędziłprzez hali z Bobem depczącym mu po piętach.Dobiegając do schodów usłyszał, że Musettekrzyczy:- Harold! Harold! Zamknij drzwi na górze!Charlie odwrócił się i wyszarpnął czterdziestkępiątkę spod marynarki, rozdzierającpodszewkę.Wymierzył prosto w Musette'a i wrzasnął:- Spróbuj mnie powstrzymać, to rozwalę ci łeb!- Nic z tego, panie McLean! - odkrzyknął Musette.- To panu nie ujdzie bezkarnie! Niedostanie pan Martina, chyba że pan pozabija nas wszystkich!- Pozabijam, jeśli będzie trzeba - odparł Charlie.- Chodz, Bob!Razem wspięli się na schody, ale kiedy dotarli do drzwi prowadzących na korytarz, gdzietrzymano nowych wyznawców, przekonali się, że drzwi są zamknięte na klucz.Charlie szarpnąłza klamkę, ale drzwi były z mocnej stali i nawet nie drgnęły.- Co teraz zrobisz? - zapytał Bob.- Musette - odparł gwałtownie Charlie.Zbiegł po schodach, ale Musette zniknął.Charliewybiegł na dwór.Przed domem nie było nikogo oprócz Robyn czekającej w samochodzie.- Pozamykali wszystko i zostawili nas na lodzie - stwierdził Bob.- Od tyłu - rzucił Charlie. Obiegli dom i znalezli drzwi od ogrodu, którymi Charlie już raz wchodził.Te drzwirównież były zamknięte na klucz.Charlie wycelował w zamek, ale Bob powiedział:- Daj sobie spokój, tylko na filmach tak robią.Pewnie dostałbyś rykoszetem prostomiędzy oczy.- Więc jak wejdziemy, do ciężkiej cholery? - ryknął Charlie.Wrócił biegiem do frontowych drzwi i wpadł do wnętrza domu.Sprawdził drzwi na dole,ale również były zamknięte.Solidny dąb, zamek z pięcioma zapadkami.Kopnął w drzwi.Anidrgnęły [ Pobierz całość w formacie PDF ]