Tomasz Duszyński Produkt uboczny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kościste palce wbiły się w łokieć profesora.Schmidt miał wrażenie, że zaraz jego ręka zostanie zmiażdżona.Hitler nie czuł w tej chwiliwłasnej siły.Adrenalina robiła swoje.Był pełen energii, jak w tych pamiętnych dniach tużprzed wybuchem wojny. Kiedy? proste, krótkie pytanie wypowiedziane drżącym głosem. Kiedy? profesor mechanicznie powtórzył słowo, zastanawiając się nad jegoznaczeniem. Musimy uderzyć zgodnie z planem. F�hrer poprawił nerwowym ruchem płaszczzsuwający mu się z ramion. Siódmy dzień grudnia.Nasi sojusznicy uderzą razem z nami. Zdążymy. Profesor przygarbił się mimowolnie.Nie obchodziło go to, czyReichskanzler zauważy jego reakcję. Potrzebuję trzech dni na zakończenie prób zprzekaznikiem. To chciałem usłyszeć! Wypieki na twarzy F�hrera wydawały się eksplodować.Erich. Hitler zawahał się, zdarzało mu się to bardzo rzadko właściwie jego widmo.powiedziało, że wojska są gotowe.Operacja Powrót w toku.Musi pan dostarczyćprzekaznik na miejsce osobiście. Osobiście? Schmidt udał zdziwienie.Liczył na to.Gdyby Hitler nie wpadł na tenpomysł, profesor przygotował dziesiątki argumentów, które miały nakłonić wodza do tejdecyzji. Nie ma powodów do obaw F�hrer błędnie zinterpretował jego pytanie. Zapewnimydyskretną ochronę.Pana zadaniem będzie jedynie umieszczenie przekaznika w odpowiednimmiejscu i uruchomienie go o wyznaczonej godzinie!Ochrona.Schmidt skinął głową na znak, że się zgadza.Był na to przygotowany.Hitlermusiał wysłać z nim zaufanych ludzi.Być może kilku sprawdzonych niemieckich szpiegówdziałających w Stanach będzie już tam na niego czekało.Na szczęście nie powinni muprzeszkodzić w planach.Nie mieli pojęcia, co tak naprawdę zamierza.Nie wiedział o tymnawet Adolf Hitler.* * *Jacob szedł w niemal zupełnych ciemnościach.Potknął się.Przyszło mu do głowy, żejego pomysł nie był najmądrzejszy.W tych warunkach niewiele będzie mógł dostrzec.Pozatym nie wiedział, czego tak naprawdę szuka.Kilkadziesiąt metrów dalej zobaczył pierwsze światła lamp awaryjnych umieszczonychprzy suficie.Teraz widział wszystko doskonale.Gdyby natknął się na coś dziwnego, miałszansę tego nie przeoczyć.Rozglądał się uważnie.Szedł szybko, ściany tunelu nie wzbudzały jego zainteresowania.Chropowate, szare, ze śladami brudnych zacieków.Kilka razy pochylił się nad szynami, alenie zauważył nic podejrzanego.Był pewien, że po raz pierwszy w życiu zawiodła go intuicja.Tunel bardzo łagodnie wznosił się w górę.Zrobiło się chłodniej.Zatęchłe, śmierdzącepowietrze ulotniło się.Do nozdrzy Millera doszedł bardziej ożywczy podmuch.Tory wyprowadziły go na zewnątrz.Bramki zabezpieczające po obu stronach szyn lśniłynowością.Ktoś musiał je niedawno pomalować.Deszcz siąpił z nieba małymi, ostrymi jakigiełki kroplami.Zacinał z prawej strony.Jacob musiał podnieść kołnierz kurtki, żebyochronić twarz i uszy przed lodowatym podmuchem.Przyspieszył kroku.Okolica wydawała się pusta.Nie było w tym nic dziwnego.Ta częśćmiasta, mimo że wyrosła niemal pod nosem centrum, nigdy nie była zasiedlona.Od dawnabył to rejon przemysłowy.Kilka fabryk, opuszczonych baraków, stocznia i Port Miejskiciągnęły się po obu stronach torów aż do Hatrows End.Niedaleko była rzeka, dok, przystańdla barek i wodnych tramwajów.Słychać było kilka mew bijących się o jakieś ochłapy isyrenę przepływającego statku.Nic więcej.Jacob miał wrażenie, że to, co teraz robi, jest bezcelowe.Wybrał się na jakiśbezsensowny rekonesans, podczas gdy wskazówek i odpowiedzi należało pewnie szukaćgdzie indziej.Ale wycofać się w tej chwili było błędem.Musiał brnąć dalej, idąc tropemwcześniejszego przeczucia.Gdyby wrócił na peron, do Benetha, przyznałby się do porażki.On, Jacob Miller, podjął beznadziejną decyzję.Stracił swoje dawne wyczucie.Równie dobrzemógł dać ogłoszenie w najpoczytniejszym brukowcu, że chce popełnić samobójstwotowarzyskie.Znalazłyby się tysiące chętnych, żeby mu w tym bezinteresownie pomóc.Teraz niemal biegł, przeskakując co większe kałuże.Chciał jak najszybciej znalezć się naperonie w Hatrows, wsiąść do limuzyny i pojechać do szpitala.Gdyby Frank zapytał go, czycoś odkrył, mógłby zbyć jego ciekawość wyniosłym, dającym wiele do myślenia milczeniem.Wyszedłby wtedy z tego z twarzą.Pewnie major nie byłby zbyt dociekliwy, a on sam szybkoodnalazłby właściwy trop.Tego był pewien.Przecież ten ocalały musiał coś wiedzieć.Wystarczy, że odzyska przytomność.Jacob minął kilka starych wagonów towarowych stojących na bocznicach.Kiedyśkursowały tu zwykłe pociągi, od doków w głąb kraju.Dawne tory, ułożone na zmurszałychobecnie podkładach, wciąż były widoczne.Jeden z nich wykorzystano pózniej przy budowiemetra.Właśnie po nim teraz biegł.Zwolnił przy opuszczonym budynku.Stara siedziba dróżnika.Zawiadywałzgromadzonymi wokół zwrotnicami i jedynym szlabanem, jaki uchował się w okolicy.Terazdróżnik nie był potrzebny.Wykopy wokół fundamentów świadczyły o jednym.Zaczęła sięrozbiórka.Czas tego miejsca dobiegał końca.Zegar umieszczony na ścianie rozlatującego się budynku.Wyglądał tak, jakby nie miałkilkudziesięciu, ale co najmniej kilkaset lat.Wydawało się, że rozsypuje się w proch.Jacob zamarł.Spojrzał pod nogi.Zakręciło mu się w głowie.Przykucnął i dotknął szyny.Rdza.Spojrzał wokół siebie.Siatka po obu stronach toru straciła gdzieś swój blask nowości.Miller wstał i podszedł do niej.Drobne sploty były poprzerywane.Gdyby tylko ktoś mocniejw nie uderzył, zapewne rozleciałaby się ze starości.Wszystko w promieniu dwudziestu metrów wyglądało podobnie.To, co metalowe zardzewiało, to, co drewniane zmurszało.Budynek, który znalazł się w zasięgu tej anomalii,także się rozsypywał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki