[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wiem, że czujesz sięnieco zagubiona w tej nowej dla nas sytuacji.Przez dwadzieścia siedem lat robiłyśmywszystko wspólnie.Ja sama czuję się nieswojo.Ale to nie powód, by zacząć szaleć. - Faktycznie, trochę dziwnie stanowić dwie trzecie całości - przyznała Olivia.-Przywykniemy do nowej sytuacji, na pewno.A na razie po prostu chcę postępować poswojemu.- Lepiej wróć ze mną do domu.Zrozum, Lucien de Falcon jest zupełnie inny niżmężczyzni, z jakimi miałaś dotąd do czynienia.Z twojego uporu nic dobrego nie wyniknie.- Skończyłaś, Greer? - spytała z ironią Olivia.- Wiesz, to nie było miłe - odparła cicho Piper.- Ja tylko chcę zaoszczędzić ci bólu.Wystarczy, że w marcu umarł tata, już dość smutku przeżyłyśmy w tym roku.Na wspomnienie taty Olivia złagodniała.- Piper, ja naprawdę doceniam twoją troskę o mnie, ale nie przysporzę ci powodów dozmartwień, zobaczysz.Dziesięć dni z Lucern na pokładzie Piccione wystarczy, bym dotarłado jego serca.Oświadczy się, nim rejs dobiegnie końca.- Nigdy się nie oświadczy, Olivio - rzekła ze smutkiemPiper.- Założymy się?- Nigdy się nie zakładam, gdy z góry znam rezultat.Wróć ze mną i znajdz sobiejakiegoś miłego chłopca w Stanach.- Już miałam, dziękuję.Omal nie umarłam z nudów.- Nie przesadzaj! Nie tylko w Europie są fascynujący mężczyzni.U nas też.- Mówisz, jakbyś chciała przekonać samą siebie - zaob serwowała bystro Olivia.Teraz Piper zareagowała emocjonalnie.- Nieprawda! Na lotnisku będzie czekał na mnie Tom.i w ogóle - zakończyłaniezdarnie.- Cieszę się więc, że nie będziesz sama.Wracaj do Toma, a ja zajmę się Lukiem.Nieodwiedziesz mnie od tego zamiaru.Chcę za niego wyjść.Za niego jednego.Nikt inny dlamnie nie istnieje.- Po ślubie Greer mówiłaś, że cię zranił.To ty jeszcze nie wiesz, co cię czeka -przepowiedziała ponuro Piper.- To była dopiero przygrywka.Zobaczysz.- Nie mów takim grobowym głosem, bo nie wybieram się do trumny, tylko do ślubu.- Cokolwiek się wydarzy, zadzwoń do mnie jutro i powiedz, gdzie jesteś i co robisz,żebym nie odchodziła od zmysłów ze strachu o ciebie.Powinnam być w Kingstonienajpózniej w południe.- Dobrze, zadzwonię.Miłej podróży.Po rozmowie z siostrą Olivia zasiadła do pisania listu.Starannie rozważyła każde słowo.Zaczęła od drogi szwagrze , by podkreślić ich powinowactwo.Od razu na wstępiewyjaśniła, że jej serce należy do kogoś innego.Gorąco podziękowała Cesarowi za wspólniespędzony czas.Pogra-tulowała wygrania wyścigu we wspaniałym stylu.%7łyczyła wielusukcesów w przyszłości.Wyraziła nadzieję, że pozostaną przyjaciółmi.Podpisała się, zakleiła kopertę, napisała na niej nazwisko, następnie wzięła walizkę izeszła do recepcji, gdzie uregulowała rachunek i zostawiła list z prośbą o przekazanie go panuCesarowi Villonowi, gdy tylko wróci do hotelu.Następnie pojechała taksówką na lotnisko,gdzie czekał na nią bilet zarezerwowany telefonicznie przed rozmową z Piper.Olivia zamierzała udać się do Luca od razu z lotniska w Nicei, gdyż jej plan opierałsię na zaskoczeniu.Bała się, by nikt nie uprzedził Luca o jej wizycie.Kto wie, co Piperprzyjdzie do głowy? Luc z pewnością nie dopuściłby do tego spotkania.A na to z kolei ona nie mogła pozwolić.ROZDZIAA DRUGI- Proszę tu na mnie zaczekać - rzekła Olivia, wysiadając o wpół do ósmej wieczoremprzed rezydencją rodziny de Falcon, w której w czerwcu spędziła niespełna dobę i z którejwraz z siostrami uciekła w nocy przez balkon.Drzwi otworzyła pokojówka, poznała pannę Duchess, a zapytana o Luciena wyjaśniła,że nie mieszka on z rodzicami.Na prośbę Olivii zapisała na kartce jego adres.Taksówka ruszyła ku wyżej położonej części miasta.Kilkanaście minut pózniejskręciła w aleję, która doprowadziła do malowniczej piętrowej willi z różowego kamienia, odktórego odcinały się drewniane niebieskie okiennice.Dom stał obrócony tyłem do drogi, afrontem do urwiska, z którego musiał roztaczać się wspaniały widok.Olivia zapłaciła taksówkarzowi i odprawiła go.Jeśli nawet nie zastanie gospodarza, toprzynajmniej będzie tu jakaś służba, która zadzwoni po taksówkę.- Luc, bądz w domu - szepnęła błagalnie, zacisnęła palce na rączce walizki, podeszłado tylnego wejścia i z determinacją przycisnęła dzwonek do oporu.Serce waliło jej jakmłotem.Nikt nie otwierał.Zadzwoniła ponownie.Nadal nic.Po trzeciej próbie usłyszała jakiś hałas, potem ktoś rzucił coś po francusku, brzmiałoto jak przekleństwo.Wreszcie drzwi otworzyły się, a zaskoczona Olivia zamiast pokojówkilub gospodyni zobaczyła ukochanego mężczyznę. Miał na sobie dżinsowe rybaczki i nic poza tym.Nawet blizny na prawej nodze poniżej kolana nie były w stanie uczynić go choćbyodrobinę mniej atrakcyjnym Wzrok Olivii powędrował ku pięknie sklepionej piersi Lu� ca,potem ku jego ramionom, wreszcie ku twarzy.Dopiero wtedy dostrzegła jego mocnozaciśnięte usta.- A co ty tu robisz?! - spytał gniewnie po angielsku.- A ty czemu nie chodzisz o lasce? - odparowała impulsywnie.- Koniecznie musiszudowadniać, jaki z ciebie macho? Przede mną nie musisz, jesteśmy rodziną - przypomniała.- Czy to miał być subtelny sposób poinformowania mnie, że potajemnie wzięłaś ślub zCesarem?Zaśmiała się na samą myśl.- Gdybym potwierdziła, tym samym potwierdziłabym twoje zdanie o mnie.Muszęjednak zaprzeczyć.Srebrzyste oczy Luciena zwęziły się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.- Wiem, że czujesz sięnieco zagubiona w tej nowej dla nas sytuacji.Przez dwadzieścia siedem lat robiłyśmywszystko wspólnie.Ja sama czuję się nieswojo.Ale to nie powód, by zacząć szaleć. - Faktycznie, trochę dziwnie stanowić dwie trzecie całości - przyznała Olivia.-Przywykniemy do nowej sytuacji, na pewno.A na razie po prostu chcę postępować poswojemu.- Lepiej wróć ze mną do domu.Zrozum, Lucien de Falcon jest zupełnie inny niżmężczyzni, z jakimi miałaś dotąd do czynienia.Z twojego uporu nic dobrego nie wyniknie.- Skończyłaś, Greer? - spytała z ironią Olivia.- Wiesz, to nie było miłe - odparła cicho Piper.- Ja tylko chcę zaoszczędzić ci bólu.Wystarczy, że w marcu umarł tata, już dość smutku przeżyłyśmy w tym roku.Na wspomnienie taty Olivia złagodniała.- Piper, ja naprawdę doceniam twoją troskę o mnie, ale nie przysporzę ci powodów dozmartwień, zobaczysz.Dziesięć dni z Lucern na pokładzie Piccione wystarczy, bym dotarłado jego serca.Oświadczy się, nim rejs dobiegnie końca.- Nigdy się nie oświadczy, Olivio - rzekła ze smutkiemPiper.- Założymy się?- Nigdy się nie zakładam, gdy z góry znam rezultat.Wróć ze mną i znajdz sobiejakiegoś miłego chłopca w Stanach.- Już miałam, dziękuję.Omal nie umarłam z nudów.- Nie przesadzaj! Nie tylko w Europie są fascynujący mężczyzni.U nas też.- Mówisz, jakbyś chciała przekonać samą siebie - zaob serwowała bystro Olivia.Teraz Piper zareagowała emocjonalnie.- Nieprawda! Na lotnisku będzie czekał na mnie Tom.i w ogóle - zakończyłaniezdarnie.- Cieszę się więc, że nie będziesz sama.Wracaj do Toma, a ja zajmę się Lukiem.Nieodwiedziesz mnie od tego zamiaru.Chcę za niego wyjść.Za niego jednego.Nikt inny dlamnie nie istnieje.- Po ślubie Greer mówiłaś, że cię zranił.To ty jeszcze nie wiesz, co cię czeka -przepowiedziała ponuro Piper.- To była dopiero przygrywka.Zobaczysz.- Nie mów takim grobowym głosem, bo nie wybieram się do trumny, tylko do ślubu.- Cokolwiek się wydarzy, zadzwoń do mnie jutro i powiedz, gdzie jesteś i co robisz,żebym nie odchodziła od zmysłów ze strachu o ciebie.Powinnam być w Kingstonienajpózniej w południe.- Dobrze, zadzwonię.Miłej podróży.Po rozmowie z siostrą Olivia zasiadła do pisania listu.Starannie rozważyła każde słowo.Zaczęła od drogi szwagrze , by podkreślić ich powinowactwo.Od razu na wstępiewyjaśniła, że jej serce należy do kogoś innego.Gorąco podziękowała Cesarowi za wspólniespędzony czas.Pogra-tulowała wygrania wyścigu we wspaniałym stylu.%7łyczyła wielusukcesów w przyszłości.Wyraziła nadzieję, że pozostaną przyjaciółmi.Podpisała się, zakleiła kopertę, napisała na niej nazwisko, następnie wzięła walizkę izeszła do recepcji, gdzie uregulowała rachunek i zostawiła list z prośbą o przekazanie go panuCesarowi Villonowi, gdy tylko wróci do hotelu.Następnie pojechała taksówką na lotnisko,gdzie czekał na nią bilet zarezerwowany telefonicznie przed rozmową z Piper.Olivia zamierzała udać się do Luca od razu z lotniska w Nicei, gdyż jej plan opierałsię na zaskoczeniu.Bała się, by nikt nie uprzedził Luca o jej wizycie.Kto wie, co Piperprzyjdzie do głowy? Luc z pewnością nie dopuściłby do tego spotkania.A na to z kolei ona nie mogła pozwolić.ROZDZIAA DRUGI- Proszę tu na mnie zaczekać - rzekła Olivia, wysiadając o wpół do ósmej wieczoremprzed rezydencją rodziny de Falcon, w której w czerwcu spędziła niespełna dobę i z którejwraz z siostrami uciekła w nocy przez balkon.Drzwi otworzyła pokojówka, poznała pannę Duchess, a zapytana o Luciena wyjaśniła,że nie mieszka on z rodzicami.Na prośbę Olivii zapisała na kartce jego adres.Taksówka ruszyła ku wyżej położonej części miasta.Kilkanaście minut pózniejskręciła w aleję, która doprowadziła do malowniczej piętrowej willi z różowego kamienia, odktórego odcinały się drewniane niebieskie okiennice.Dom stał obrócony tyłem do drogi, afrontem do urwiska, z którego musiał roztaczać się wspaniały widok.Olivia zapłaciła taksówkarzowi i odprawiła go.Jeśli nawet nie zastanie gospodarza, toprzynajmniej będzie tu jakaś służba, która zadzwoni po taksówkę.- Luc, bądz w domu - szepnęła błagalnie, zacisnęła palce na rączce walizki, podeszłado tylnego wejścia i z determinacją przycisnęła dzwonek do oporu.Serce waliło jej jakmłotem.Nikt nie otwierał.Zadzwoniła ponownie.Nadal nic.Po trzeciej próbie usłyszała jakiś hałas, potem ktoś rzucił coś po francusku, brzmiałoto jak przekleństwo.Wreszcie drzwi otworzyły się, a zaskoczona Olivia zamiast pokojówkilub gospodyni zobaczyła ukochanego mężczyznę. Miał na sobie dżinsowe rybaczki i nic poza tym.Nawet blizny na prawej nodze poniżej kolana nie były w stanie uczynić go choćbyodrobinę mniej atrakcyjnym Wzrok Olivii powędrował ku pięknie sklepionej piersi Lu� ca,potem ku jego ramionom, wreszcie ku twarzy.Dopiero wtedy dostrzegła jego mocnozaciśnięte usta.- A co ty tu robisz?! - spytał gniewnie po angielsku.- A ty czemu nie chodzisz o lasce? - odparowała impulsywnie.- Koniecznie musiszudowadniać, jaki z ciebie macho? Przede mną nie musisz, jesteśmy rodziną - przypomniała.- Czy to miał być subtelny sposób poinformowania mnie, że potajemnie wzięłaś ślub zCesarem?Zaśmiała się na samą myśl.- Gdybym potwierdziła, tym samym potwierdziłabym twoje zdanie o mnie.Muszęjednak zaprzeczyć.Srebrzyste oczy Luciena zwęziły się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
