Gra w czerwone Katarzyna Rygiel

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zgodził się rozmawiać z policją, powiedział jednak,że minęło dużo czasu, a on wszystko, co wiedział, napisał wswojej pracy.Jeśli Ewa szukała informacji, powinna zwrócićsię do eksperta od wampirów, zasugerował.Jest ktoś taki? spytała zaskoczona.Raczej taka , sprostował.Korzystał z jejpomocy jako student.Wtedy była doktorem, zajmowała się an-tropologią kulturową, a wampiry były jej konikiem.Przeczy-tała chyba wszystko, co kiedykolwiek o nich napisano.Miałaniesamowity księgozbiór.Obejrzała wszystkie filmy.Nikt wPolsce nie wiedział na ten temat tyle, co ona. Zapisz sobie telefon powiedział Rafał.Notowała skrupulatnie kolejne cyfry, zaskoczona, że zacho-wał numer, z którego korzystał tak dawno.Był jednak przed-stawicielem innego gatunku ludzi i jako biznesmen hołdowałprzekonaniu, że wszelkie kontakty należy kolekcjonować, bonie wiadomo, kiedy znowu się przydadzą.Ta rozmowa zdawałasię potwierdzać jego teorię.Na kartce zapisała także jego numer, złożony głównie z sió-demek i jedynek.Dla Krzysztofa.Stawiając ostatnią kreskę,pomyślała z ulgą, że w końcu może sobie pójść.Jeszcze niewiedziała, dokąd.Najlepiej tam, gdzie oczy poniosą, byle dalejod Piotra, jego ramion i milczenia, które znosiła znaczniegorzej, niż słowa, bo wciąż doszukiwała się w nim treści.Spojrzała na uchylone drzwi sypialni, a pózniej na zdjęcieAgaty.W tym mieszkaniu nie było miejsca dla trojga, dlategomusiała natychmiast znalezć się na zewnątrz.By się pozbierać,potrzebowała doznań, dzięki którym zapomniałaby, że ten wie-czór miał wyglądać zupełnie inaczej.Idąc szybko przed siebie z ciężką torbą na ramieniu, chciałazmęczyć się tak bardzo, by nie czuć nic.A potem zasnąć i spaćbez końca.Ochłodziło się.Znieg skrzypiał pod stopami, a zimny po-dmuch podrywał z ziemi białe drobinki i kurzył nimi prosto wtwarze przechodniów.Ewa, która szła pod wiatr ulicą Zwię-tokrzyską, musiała wciąż zamykać oczy.Na policzkach czułamrozne ukłucia i ciepło łez, które płynęły spod opuszczonychpowiek.Nie umiała ich powstrzymać.W mieście panowałjeszcze duży ruch, ale ona, otoczona ciemnością i tumanemwirującego w powietrzu śniegu, nie mogła oprzeć się wrażeniu,że jest zupełnie sama.Może dlatego nie zwróciła uwagi na światło i weszła na pasywprost pod koła zbliżającego się samochodu.Odwróciła głowędopiero wtedy, gdy kierowca zahamował gwałtownie, ślizgającsię na zamarzniętej drodze.Instynktownie oparła obie dłoniena masce, czując, jak ogrzewa je ciepło pracującego silnika.Ruch na skrzyżowaniu Zwiętokrzyskiej i Nowego Zwiatu za-marł na chwilę.Mężczyzna wyskoczył z samochodu i upew-niwszy się, że jest cała, zmusił ją, by wsiadła. Na litość boską powiedział ze zgrozą, zajmując miejsceobok niej i natychmiast ruszając, bo zewsząd rozlegały sięklaksony zirytowanych kierowców co ty wyrabiasz? Zycie ciniemiłe? Nie mogłaś sobie wybrać innego samochodu?Milczała, więc przejechał jeszcze kilkadziesiąt metrów i za-parkował na Zwiętokrzyskiej, vis-�-vis szpitala dziecięcego.Dopiero teraz przyjrzał się Ewie uważnie.Zdążyła otrzeć oczywierzchem dłoni, ale i tak zorientował się, że płakała.Krzysztofnie umiał pocieszać kobiet, zwłaszcza tych, które od kilkugodzin wydawały mu się bardzo pociągające, a ponieważ wy-trącił go z równowagi incydent na pasach, postanowił uciec siędo jednego z nielicznych znanych mu sposobów na osiągnięciewzględnej równowagi. Zapalisz? spytał, uchylając okno i sięgając do we-wnętrznej kieszeni wełnianej kurtki.Płomień zapalniczki ska-kał w jego drżących dłoniach, gdy pochylał się nad Ewą z pa-pierosem w ustach.Na chwilę ich spojrzenia się spotkały. Właściwie rzuciłam kilka lat temu. Ja też przyznał się Sobolewski. A potem jeszcze raz.Ijeszcze.I w końcu się poddałem.Bez papierosa nie jestemsobą.Ewa pomyślała, że ona nie jest sobą z papierosem, ale za-ciągnęła się z przyjemnością.Powoli się uspokajała.Przez gę-sty obłok dymu dotarło do niej, że Krzysztof o coś pyta [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki