Moriel Enrique Miasto poza czasem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nawet nie możesz sobie wyobrazić, Marto.Jak z pewnościąnie możesz też sobie wyobrazić, że uzyskałaś pracę w kancelarii zpowodu tego procesu.Kiedy zacząłem mieć do czynienia ze sta-rymi przedmiotami, postanowiłem zapewnić sobie pomoc takiejosoby jak ty, ze znajomością archeologii.Rzeczywiście wiele mipomogłaś w ostatniej fazie, ale nie wiesz wszystkiego.Nie mówi-łem ci o pewnych szczegółach, gdyż są one, powiedzmy.niecoprzerażające.W starych archiwach biskupich, w papierach po-chodzących z romańskiego kościoła Sant Pau del Camp, jest mo-wa o jego proboszczu, który został spalony żywcem w Madrycie90razem z pewną kobietą oskarżoną o czary.A historia tego krzy-ża.Nikt nie może sobie wyobrazić, ile absurdalnych czy strasz-nych historii znajduje się w archiwach kościołów czy wielkichrodzin, w papierach z innych czasów.Ja sam nieraz wzdragałemsię na myśl, że w końcu stanę się skamieliną adwokata.Na przy-kład kiedy odnalazłem antecedencje tego brązowego krzyża.- On ma historię?- Zbyt bogatą.- Może dlatego tak przykuł moją uwagę - szepnęła dziewczy-na.- Z pewnością nie będę temu zaprzeczał.Istnieją przedmioty,które mają jakiś magnetyzm - rzekł adwokat.- A jaka jest w ogólnych zarysach historia tego krzyża? - spy-tała.- Pierwszym szczegółem jest to, że został skradziony z jakie-goś grobu - odpowiedział Marcos z zamkniętymi oczami.- Z czyjego grobu?- Z grobu zamordowanej kobiety.14.StosTrzeba sprawiedliwie przyznać, że proboszcz troszczył się ocmentarz przy kościele Sant Pau del Camp i usiłował uczestniczyćwe wszystkich ceremoniach, pomimo że mu za to nie płacono,gdyż miejscowi nieboszczycy byli biedni, a kiedy wybuchały zara-zy, leżeli w stosach przed dołami.Prowadził też rodzaj rejestru, wktórym zapisywał nazwiska i okoliczności śmierci, choć uważa-łem, że ten rejestr nie przyda się nigdy na nic, bo było niemożli-we, żeby po upływie wieków ktoś się nim zajmował.Był dobrym kapłanem, dokładnym we wszystkich swoich dzie-łach, ale nawet ja zdałem sobie sprawę, że poddawano go obser-wacji.Za małym kościołem rozciągała się płaska przestrzeń przeciętagórą Montju�c i ta przestrzeń miała dwa krańce: jednym były mu-ry przy Atarazanas, gdzie panowała nieustanna krzątanina, dru-gim, w punkcie bardziej oddalonym od morza, dość ponure miej-sce, gdzie wieszano skazanych i gdzie stał krzyż, który zakrywanoza każdym razem, kiedy odbywała się egzekucja.Dlatego tę zło-wrogą okolicę zaczęto nazywać Cruz Cubierta*.* Zasłonięty Krzyż(hiszp.).92Zamieszkujący ją ludzie mieli opinię biednych - bardziej niż ciz Sant Pau - i, naturalnie, niezbyt wierzących.Dlatego zwracałouwagę, że tak wielu z nich chodzi co niedziela tak daleko tylko poto, żeby słuchać tamtejszego proboszcza.I że biskup wysyła regu-larnie kilku ze swoich zaufanych tylko po to, żeby go słuchali.Gdyż to, co mi powiedział, mówił też publicznie, choć innymisłowami.Widowisko świata - powiadał - nie przywodzi nam namyśl doskonałego dzieła, tylko raczej dzieło niedoskonałe.%7łycienie ma sensu, prócz przedłużania gatunków, i nie dostarcza żad-nej moralnej satysfakcji - czy żadnego moralnego uwznioślenia -gdyż wszelka żywa istota musi zabijać, żeby nadal żyć.Ci, co przychodzili z bardzo daleka, żeby słuchać jego kazań,rozumieli go.Ale nikt nigdy tak do nich nie mówił.Zaufani biskupa też go rozumieli.Ale nigdy nie słyszeli, żebyktoś tak mówił.Powtarzając niemal słowa, które wypowiedział przy mnie wsamotności nocy, proboszcz usprawiedliwiał zwierzęta, które byłyjednym z najpiękniejszych dzieł Stworzenia i nigdy nie czuły nie-nawiści ani nie zabijały, chyba że z głodu czy ze strachu.Ja mógł-bym mu odpowiedzieć, że niektóre zwierzęta zabijają bardziej zciekawości niż z głodu, jak na przykład kot, ale nigdy tego nieuczyniłem, bo w ogólnych zarysach duchowny miał rację.Nato-miast człowiek - mówił w swoich kazaniach - zabija dla przyjem-ności.I wiele kulinarnych osiągnięć epoki to jedynie wyrafinowa-ne przejawy okrucieństwa, bo jeżeli zwierzę cierpi w chwiliśmierci, może mieć bardziej wykwintny smak.Ja wtedy niewchodziłem do żadnych kuchni, ale wiedziałem o królikach ob-dzieranych żywcem ze skóry, o kotach zanurzanych we wrzątku,93zanim je również obdarto ze skóry, o rybach, które jeszcze żywerzucano na ruszt, i o wesołych ludowych festynach, podczas któ-rych świnie były ciągnięte za hak wbity w gardło do miejsca ubo-ju.Nie mówiąc już o wyrafinowanym okrucieństwie, jakie zaczy-nało pojawiać się wśród szlachty w manewrach toreadorów.Pózniej, w długiej samotności stuleci, miałem być świadkiemrównie potwornych praktyk, oglądając na przykład ślimaki palo-ne żywcem na słomianym ogniu czy kulinarnych sybarytów, któ-rzy unieruchamiali małpę, przecinali jej czaszkę cienką piłką iwyjadali łyżką mózg, kiedy zwierzę jeszcze żyło.Z czasem nauczy-łem się, że każda książka kucharska jest katalogiem potworności.Ale - mówił duchowny - to tylko nieznaczna część braku sensuStworzenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki